Πριν από 17 χρόνια μία από τις μεγαλύτερες μορφές της ελληνικής μουσικής, ο συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις έφυγε από την ζωή αφήνοντας πίσω ένα μεγάλο κενό, αλλά ταυτόχρονα ένα σπουδαίο και πάντα διαχρονικό έργο. Ευαίσθητος και ρομαντικός ο Χατζιδάκις έντυσε με τις μελωδίες του τα χρόνια της αθωότητας μιας Ελλάδας, που ακόμα μπορούσε να ονειρεύεται.
Ο ίδιος αυτοπροδιόριζε τον εαυτό του ως ένα φιλελεύθερο αστό, δηλώνοντας ωστόσο σε συνεντεύξεις του ότι καμία πολιτική σκοπιμότητα δεν θα τον έκανε να πει το μαύρο-άσπρο και το άσπρο-μαύρο, συνεπώς έλεγε ότι δεν ήταν το κατάλληλο στοιχείο για συμπαράσταση σε οργανωμένες καταστάσεις.
Μια καταγραφή του πλούσιου έργου του σίγουρα δεν θα χωρούσε σε ένα απλό επετειακό αφιέρωμα, ωστόσο θα ήταν σοφό να αφήσουμε τον Μάνο Χατζιδάκι να μιλήσει ο ίδιος για την προσωπικότητά του μέσα από τα γραπτά και τις συνεντεύξεις του.
Για την μουσική του είχε πει: «Δεν είναι το τραγούδι μου απλοϊκό και ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια. Δεν είναι το τραγούδι μου μονόφωνη αρτηρία ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ’απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες…»
Star
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου